نیهونتو ( هنری زیبا ساخته شده از آهن و آتش)

درباره­ی نیپونتو (شمشیر ژاپنی) گفته می­شود که هیچ همانندی در هر نمونه هنر ساخته شده از آهن ندارد. نیاکان کا زیباشناسی را حتی در ساخت سلاح، زره و شمشیر که به عنوان گنجینه مورد احترام بودند، دنبال کردند. هر شمشیر به وسیله­ی ویژگی های خاصی شخصیت داده شده است از جمله شکل خاص و خالص آن، ریخته گری بی نقص و با دقت تمام، جلای سطح فولاد و الگوی حرارت دهی منحصر به فرد آن که نمایانگر دوره­ی ساخت و مدرسه سازنده آن است.

شمشیری که ما نیپونتو می­نامیم شامل نمونه­های مختلفی از تیغه است که عبارت هستند از کِن، ناگیناتا و یاری علاوه بر نمونه های متداول تاچی، کاتانا، تانتُو و واکیزاشی.

تاچی: در بین شمشیرهایی که در موزه می­بینیم آنهایی که لبه به سمت پایین قرار داده شده است تاچی هستند. از دوره­ی هایِن تا اوایل دوره­ی مورُماچی شمشیر ها به صورت آویزان از یک بند یا تسمه دور ران بسته می­شدند. تاچی معمولا دارای انحنای زیادی است( سُری) و طول شمشیر معمولا بین 65 تا 70 سانتی متر است.

کاتانا: گونه­ی شمشیر که از اواسط دوره­ی مورُماچی جایگزین تاچی شد و تا آخر دوره­ی اِدو استفاده می­شد.کاتانا دارای طول 60.6 سانتی متر ( 2 شاکو) یا بیشتر است ولی معمولا از تاچی کوتاه تر هستند.

بر خلاف تاچی کاتانا داخل شال کمر و لبه تیغه رو به بالا بسته می­شد.

کاتانا به شمشیر هایی نیز گفته می­شد که از اصل تاچی بوده و به وسلیه­ی سوریاگه کوتاه شده بودند. این شمشیر ها همانند کاتانا های معمولی نشان داده می­شوند.بعضی از این شمشیر های ساخته شده در استان هیزن در دوره­ی شینتو و همچنین آنهایی که در دوره­ی شین­شینتو و اواخر دوره­ی تُکوگاوا شُگونت به شکل تاچی ساخته شد.

واکیزاشی: شمشیر های 30.3 سانتی متر( یک شاکو) و 60.6 سانتی متر واکیزاشی نامیده می­شدند. واکیزاشی همانند کاتانا به کمر بسته

می­شد. آنهایی که نسبتا کوتاه هستند( حدود 30-40 سانتی متر) به عنوان کُو-واکیزاشی شناخته می­شوند. در دوره­ی مُمُیاما به دنبال دوره­ی اِدو یک کاتانا به همراه یک واکیزاشی به صورت دای­شُو( یک جفت شمشیر بلند و کوتاه) به کمر بسته می­شد.

تانتُو: شمشیر های کوتاه تر از 30.3 سانتی متر تانتُو نامیده می­شوند. کُشیگاتانا نام دیگر نانتُو می­باشد. در قدیم واژه­ی کاتانا به معنی تانتو بود.

ساختار کلی( تسوکوری کُمی): شمشیر های ژاپنی به شکل های مختلفی ساخته می­شدند از جمله: 1. هیرا زوکوری: تخت، بدون، انحنا و بدون جداکننده بخش لبه تیغه( خط جانبی تیغه) 2. شینُگی زوکوری: خط جانبی تیغه نزدیکتر به پشت شمشیر 3. کیری زوکوری: خط جانبی تیغه نزدیک تر به لبه برنده 4. مُرُها زوکوری: شمشیر دو لبه

ریخته گری( کیتائه): برای رسیدن به لازمه های یک نیپونتو خوب که در مقابل شکستن و خم شدن مقاومت کند یک تیغه فولادی نرم با درصد کربن پایین تر( شینگانه) در وسط یک پوسته فولاد سخت با کربن بالاتر( کاوا گانه) مورد نیاز است. در طی مراحل ساخت برای لایه­ بیرونی از ماده­ای با نام تاماهاگانه( فولاد بدست آمده از کوره های سنتی) استفاده شده و لایه های ترکیب شده به وسیله­ی تا کردن و چکش زنی فولاد به طور متداول تا 15 بار بوجود می­آیند.

نمونه های بسیار مختلف اثر ها، نقش های سطح فولاد که اینگونه بوجود می­آیند هر کدام دارای اسامی خاصی هستند از جمله ایتامه( نقش چوب) مُکومه( نقش ستبر) ماسامه( نقش خطی) ناشیجی( پوست گلابی مانند، ساختار متراکم و مسطح) آیاسوگی( نقش خطوط منحنی هم مرکز). دیگر نقش ها عبارت هستند از: جی نیه( خطوط قابل تشخیص منفرد که به صورت کلی به صورت کلی نقش روی سطح جی را بوجود می­آورند.) چیکِی( خطوط کوتاه و منحنی نقش جی نیه) اوتسوری( محدوده های محو و تیره موازی نقش آبدیدگی) همه­ی اینها نمایانگر هم سازنده و هم سنت مدرسه سازنده شمشیر هستند.

نیه و نیویی:  در روند ساخت و آبدیده کردن، نقش و بافت تیغه بوجود می­آید که به عنوان مرزی برای میزان سختی فولاد عمل می­کند. نیه و نیویی در محلی قابل دیدن است که هامُن و نقش روی جی به هم می­رسند. نیه معمولا به صورت ذره های دانه دانه زمختی که قابل تشخیص و با چشم دیده می­شود هستند در حالی که نیویی ذرات بسیار کوچکی هستند که دیدن آنها نیاز به میکروسکوپ است.

در حالی که می­توان نیه را به ستارگان آسمان تشبیه کرد نیویی مانند ابر کهکشان راه شیری است.

توسط دکتر کونی­اچی تاوارا( 1872-1918) دانشمند متالوژی ژاپنی به طور علمی ثابت شده است که در ترکیب فولاد بسیار سخت با نام مارتن سایت و یک ماده فولاد نسبتا سخت، که نتیجه سرد و گرم کردن است، زمانی شکل نیه و نیویی نشان داده می­شود که سطح تیغه به وسیله­ی انواع سنگ ساب جلا داده شود.

عملکرد نقش های دانه دانه روی سطح تیغه( جی) و لبه برنده( ها): منظور از عملکرد به انواع اشکال نقش های روی سطح شمشیر گفته    می­شود که یک تیغه را کمابیش شایان تصویر و زیبا می­سازد. بر اساس نوع شکل هایی که این نقش ها بوجود می­آورند برای آنها اسم هایی در نظر گرفته می­شود نظیر آشی( پا) یُو( برگ ها) سوناگاشی( شن های روان) هاکیکامه( اثار حرکت شکوفه ها) اوچینُکه( فرم کوبه) کینسوجی( نوار های طلا) و ... . معروف ترین کینسوجی به صورت نیه و خط های نازک و براقی است که در بخش لبه دیده می­شود. آنهایی که بلندتر و زمخت هستند جداگانه اینازوما( رعد و برق) خوانده می­شوند. وقتی اشکال همانند روی جی بوجود می­آید به آن چیکی( چشم انداز روی جی) گفته می­شود. یوباشیری( آب جاری جوشان) به نوار هایی از نیه در بخش های محدود به صورت به هم فشرده دیده  می­شود.

نیه که بر روی سطح جی یا جاهای دیگر غیر از لبه و پشت شمشیر نشان داده می­شود جی­نیه نام دارد. وقتی تیغه عمدتا به ساختار نیه است نیه دکی نامیده می­شود که بیشتر معرف اوایل دوره کاماکورا و اثار مدرسه سُو شو هستند.

   نیویی دکی بیانگر شمشیر هایی است که سطح فولاد آنها از بخش‌های محو نیویی سخته شده و اثر مدرسه شمشیر سازی بیزن هستند که مربوط به اواسط دوره کاماکورا بودند. همچنین اثر مدرسه بیتچو آاُاِ در دوره نانبُکوچُو نمایانگر شمشیر‌های غالب نیویی هستند.

نقوش آبدیدگی( هامُن):علاوه بر ساختار کلی‌ فولاد و سطح تیغه نقوش ناشی‌ از آبدیده کردن سطح تیغه نیز باید مورد برسی‌ قرار گیرد تا به به طور کافی‌ زیبایی شمشیر ژاپنی مورد تقدیر قرار گیرد. هامُن یک طرح است که از طریق گرم و سرد کردن تیغه شمشیر انجام می­شود تا تیغه شمشیر سخت شود. زمانی که در فرایند ریخته گری شمشیر فولاد تشکیل شده از از هسته و پوسته فلزی تا شده و چکش می­خورد تا به شکل یک تیغی محکم در بیاید کل سطح تیغه را به وسیله یک نوع گل سرامیک به نام یاکیباتسوچی آغشته می­کنند. سپس به وسیله کاردک هایی پوشش سطح تیفه را نازک تر می­کنند تا نه تنها سخت تر از بخش های دیگر تیغه شود بلکه نقش هامُن را بوجود آورد. بسته به شیوه­ی لایه برداری که تسوچیدوُری نام دارد و کنار زدن پوشش تیغه برخی تیغه ها هامُن صاف و مسطح پیدا کرده با نام سوگوها در حالی که دیگر تیغه ها با طرح های گوناگون و نا متوازن با نام میدارِبا ساخته می­شوند. زمانی که گل روی تیغه خشک می­شود تیغه گرما داده می­شود تا به رنگ سرخ درآمده و آماده فرو کردن در آب سرد شود. این عمل که یاکیره نام دارد، به عنوان عملی در نظر گرفته می­شود که بالاترین مهارت و اعتماد به نفس را نیازمند است و تجربه و چیره دستی بسیاری است.

همانطور که توضیح داده شد سوگوها نمونه‌های گوناگونی از هامُن خطی‌ را در بر می‌گیرد از جمله هیرو سوگوها( پهن) هُسُو سوگوها( نازک) همچنین خط‌های متراکم و ضخیم. میدربا شامل انواعی از جمله کمیداره( فشرده) چُوجی( به شکل میخک) جوکاچُوجی( چُوجی چند تایی) کاوازوکو چُوجی( چوجی شکل سربک) گونُمه( زیگزاگ) کاتااوچی گونُمه( زیگزاگ مورب) سان بون سوکی (توده های سه تایی شکل سدر)

نُتاره( موج های بی­نظم) تُوران( موج های پشت سر هم) هیتاتسورا( در سرتاسر سطح) سودارِبا( پنهان به شکل نخل).

سر تیغه( بُو شی):بُوشی به کل بخش سر تیغه گفته می­شود که بالای یُکُته( خط جدا کننده سر تیغه) قرار دارد و کیسّای نام دارد. انواع، اندازه، و شکل های هامُن در سر تیغه در سر تیغه آنقدر گوناگون و شاخص هستند که نشانگر سازنده و مدارس علاوه بر سال ساخت تیغه هستند بنابراین در شناخت شمشیر بسیار مهم هستند.

به هامُن های سر تیغه اسامی مختلفی داده می­شود از جمله اُومارو( نیم دایره بزرگ) کُمارو( نیم دایره کوچک) میداره کُمی( ادامه دار بدون نظم) یاکیتسومه( ادامه دار تا پشت تیغه) جیزُو( به شکل سر سنگ) و کائِن( مانند شعله).

نقش های دسته بندی روی ناکاگُو( یاسوریمه): یاسوریمه نقش های دسته بندی هسستند که روی ناکاگُو( قسمت دسته تیغه) برای پایان دادن به سطح تیغه کشیده می­شوند.هر دوره و مدرسه طرح خاصی را برای این منظور روی سطح فلز جلا داده نشده دسته تیغه بوجود می­آوردند.

کیری( که یُکُو نیز نامیده می­شود) برش ها موازی راستگوشه ای هستند که معمول ترین نوع اثر است. کاتّه ساگاری خطوط مورب رو به پایین از چپ به راست کشیده می­شوند. سوجیکای همانند کاتّه ساگاری است با این تفاوت  که شیب بیشتری دارد. زمانی که خطوط شیبدار از بالا سمت راست شروع شود به آن ساگا سوجیکای گفته می­شود. اُسوجیکای نمونه تاکیدی سوجیکای می­باشد که نشان مدارس آاُاِ و سامُنجی در دوره کُتُو می­باشد.

دیگر نقش ها مانند تاکُنُوها که شیدا نیز نامیده می­شود همانند پر شاهین است. ساکا تاکانُوها مانند یک پر شاهین برعکس، کاتاسوجیکای که از ترکیب کیری و سوجیکای بوجود می­آید همگی از سنت یاماتُو اند. هیکاگی( مانند یک صفحه شطرنجی) از خصلت های دوره یاماتُو، مینُو، نامینُهیرا در ساتسوما و دیگر مدارس، کشُویاسوری به خصوص در کار های شینتُو و سنسوکی همانند سطحی خراشیده در شمشیر های اولیه ژاپنی بدون خم و اوائل دوره کُتُو است.

حک کردن بر روی تیغه( هیرومُنُو): حک کردن بر روی تیغه از زمان های اولیه همانند دوره­ی هاین مرسوم بوده علاوه بر شاخص بودن جنبه های مذهبی و تزییناتی نیز اهمیت داشته است. این ویژگی نیز نشانگر شیوه های مختلف ساخت دوران ها هم اشخاص سازنده و هم مدارس شمشیر سازی بوده است.

در مورد شیار بلند روی تیغه( بُوهی): معمول ترین نوع حک کردن بر روی تیغه بوده و و شیوه های مختلفی برای طراحی بخش پایانی پایین تیغه وجود داشت از جمله کاکودُمه( مستطیلی) مارودُمه( دایره­ای) کاکی­ناگاشی( کاهش دادن حک کردن تا یک نقطه مانند هرم) کاکی­تُوشی( تا آخر بخش دسته). آثاری که در دوره­ی کُتُو دیده می­شودعلاوه بر شیار تیغه بیشتر مذهبی بوده و شامل بونجی( به زبان سانسکریت)

کِن( خنجر) فودُمیوُو( مظهر تصویر بودا) کوریکارا( اژدها پیچیده به دور شمشیر) سان­کو­کِن( شمشیر سه دسته) گوماباشی( یک جمت چوبدستی مخصوص مراسم مذهبی) و نوشته هایی که به صورت (( دایبُساتسو)) و (( نامّیو هُورن­گِکّیُو)) خوانده می­شوند و ... . در دوره­ی شینتو حک کردن روی شمشیر جنبه تزییناتی بیشتری پیدا می­کند و معمول ترین حکاکی ها عبارت هستند از تسوروکامه( لکلک و لاک پشت نماد طول عمر) جُوگه­ریو( دو اژدها یکی در حال بالا رفتن و دیگری پایین) شُوچیکوبای( درخت کاج، بامبو و شکوفه های آلو) و کوه هُورای( کوه افسانه ای جوانی).

مشخصه های شمشیر های ژاپنی طبق دوره های زمانی:

1.      جُوکُتُو( زمان های بسیار قدیم): شمشیر های مربوط به این دوره بسیار قدیمی از تاریخ شمشیر و شمشیر سازی از نمونه هایی است که از حفاری آرامگاه های قدیمی( قرن4-9) و گنجینه های نگه داری شده در شُوسُوین که در دوره­ی نارا( قرن 8-10). این نمونه های اولیه شمشیر هیچ انحنایی نداشته و بیشتر به فرم هیرازوکوری( صاف و بدون خط جانبی تیغه) یا کیریزوکوری( خط جدا کننده بخش تیغه و سطوح جانبی شمشیر نزدیک لبه­ی برنده) بودند.

2.      اواخر دوره­ی هایِن و اوایل دوره­ی کاماکورا( قرن 12):شمشیر های لبه دار منحنی معروف به شینُگی زوکوری یا تاچی در این دوره ساخته شد. علاوه بر اضافه کردن خط جانبی جداکننده بخش لبه به ساختار شمشیر این شمشیر ها دارای مشخصه تفاوت ضخامت تیغه از اول تا سر تیغه هستند. همچنین انحنای تیغه ها  توسط کوشیزُری علامت گذاری می­شدند به صورتی که از اول تیغه تا سر تیغه کمتر می­شد و فونباری که یک خط مشخص از اول تا نقطه پایانی انحنا کشیده می­شد.

از جمله استادکاران این دوره: سانجُو مونِچیکا و گُجُو کانِناگا در یاماشیرُو؛ یاسوتسونا در هُوکی؛ تُمُناری و ماساتسونه در بیزن؛ ایچیمُنجی نُریمونه و سوکِمونه در بیزن؛ ساداتسوگو یاسوتسوگو در بیتچو؛ می­ایکه تِنتا میتسوتُو در چیکوگُو؛ یوکیهارا در بونگُو و نامینُهیرا یوکیاسو در ساتسوما.

3.      اواسط دوره کاماکورا( اواسط قرن 13): در این دوره که مصادف با بیشترین قدرت سامورایی ها در پاتخت شرقی کاماکورا است، شمشیر یسیار شکوهمندی از نوع تاچی ساخته شد؛ با قطر زیاد( کاسانه) با کمی تقلیل ضخامت تیغه از اول تا سر تیغه، و احنای زیاد بین لبه برنده و خط جانبی تیغه که نزدیک تر به پشت تیغه قرار می­گرفت بیشترین نوع هامُن در پایین این نوع شمشیر ها شعله مانند( چُوجی) بود. در این دوره تانتُو نیز به تعداد زیادی ساخته می­شد.

از جمله استادکاران این دوره: آواتاگوچی کونیُشی و یُشیمیتسو در یاماشیرُو، کونییوکی، نیجی کونیتُشی و رای کونیتُشی در مدرسه رای در یاماشیرُو؛ سِنجیین، هُوشُو، تِگای و تااِما در یاماتُو؛ کونیمونه، سوکِزانه شیتُوگُو کونیمیتسو در ساگامی( سُوشو)، ایچیمونجی یُشیفوسا، سُکِفوسا، اُسافونه میتسوتادا، ناگامیتسو، هاتاکِدا مُرییه و سانِمُری و کاتایاما ایچیمُنجی نُریفوسا در بیزن؛ و سوکِتسوگو و یُشیتسوگو در بیتچو.

4.      اواخر دوره کاماکورا( اوایل قرن 14):شکل تیغه در این دوره هرچه بشتر محکم و با وقارتر شد، با یک قطر مشخص شده به صورت یکنواخت در کل تیغه.نمونه­های جدیدی تر هامُن از جمله گونُمه( زیگزاگ) و نتاره( به شکل موج بوجود آمدند. بعدها ساختار نیویی کم­کم جای خود را به نیه دادگُرُونیویُو ماسامونه استادک در سُوشو کسی بود که شیوه شمشیرسازی معروف به نیه­دکی را بوجود آورد.

از جمله استادکاران این دوره: رای کونیمیتسو و رای کونیتسوگو در یاماشیرُو؛ تااِما کونییوکی، هُوشُو سادایُشی، تِگای کانِناگا و شیکاکه نُریناگاز اواسط دوره کاماکورا؛ یوکیمیتسو، ماسامونه و سادامونه در سُوشو؛ نُریشیگه در اِتچو؛ جیتسوآ و سایرِن در چیکوزِن؛ اِنجو کونیمورا، کونیشوکه و کونیتُکی در هیگُو.

5.      دوره نانبُکوچُو( اواسط قرن 14):در این دوره تاریخی شمشیر های بی­نظیری از نوع تاچی بلند ساخته شد که طول آن از 90.9 سانتی­متر( 3 شاکو) بیشتر بود. تانتو ها نیز در ابعاد بزرگتری ساخته می­شد که بیشتر در فرم هیرازوکوری و فاقد خط جانبی تیغی بودند. بسیاری از تاچی های این دوره کوتاه شده و به صورت کاتانا در آمدند.

از جمله استادکاران این دوره: نُبوکونی و هاسِبا و کونیشیگه در یاماشیرُو؛ کانه­اوجی در مینُو؛ کانِمیتسو و چُوگی در بیزن؛ تسوگونااُ و تسوگو یُشی در بیتچو؛ و سامُنجی در چیکوزِن.

6.      اوایل دوره مورُماچی( اواخر قرن 14 و اواخر قرن 15):در این دوره شیوه های اوایل دوره کوماکورا احیا شد و بسیاری واکیزاشی و تانتو به همان شیوه ساخته شد.

از جمله استادکاران این دوره: نُبوکونی در یاماشیرُو؛ مُریمیتسو و یاسومیتسو در بیزن( مدرسه اُاِی بیزن).

7.      اواخر دوره مورماچی( اواسط قرت 16):در این دوره پر از جنگ تاریخ، شیوه غالب جنگ از سواره نظام به پیاده نظام با تعداد بسیار بالا تغییر یافت. در این دوره شمشیری با نام اوچی­گاتانا که بستن آن به این گونه بود که لبه­ی تیز به سمت پایین و به وسیله یک شال به صورت آویزان دور ران بسته می­شد، عمومیت پیدا کرد. بعد از جنگ های داخلی در دوره­ی اُونین و بونمی، اواسط قرن 15 جنگ های محلی در بسیاری از بخش های سرزمین شروع شد که نیازمند تعداد بسیاری شمشیر شد که کازو اوچی مُنُو نام داشت.

جهت تشخیص شمشیر های با کیفیت بالا سفارشی از شمشیر های با کیفیت پایین، نام چومُن اوچی به آنها داده می­شد. استان های بیزن و مینُو استان هایی بودند که شمشیر ها به صورت کارخانه­ای در آنها تولید می­شد.

از جمله استادکاران این دوره: هِی­آنجُو ناگایُشی در یاماشیرُو؛ موراماسا در ایسه؛ کانسادا و کانِمُتُو در مینُو؛ کاتسومیتسو و کیومیتسو در بیزن.

8.      دوره­ی مُمُیاما( 1573-1614): در تاریخ شمشیر های ژاپنی شمشیر های مربوط به قبل از دوره­ی کِی­ایچُو( 1596-1614) که مصادف با آخر دوره­ ممیاما( دوره تُیُتُمی هیدِیُشی) کُتُو( شمشیر های قدیمی) نامیده می­شوند در حالی که شمشیر های مربوط به بعد از آن تا دوره­ی بونکا بونسِی، در دوره­ی سلطنت تُکوگاوا شُوگونت یا اِدو شینتُو( شمشیر های نو) نامیده می­شوند.

در این دوره شمشیر سازان در قلعه­شهر هایی که جنگ سالاران فئودال در استان ها می­ساختند جمع می­شدند. پیشرفت در حمل­ و نقل در آماده کردن مواد خام برای ساخت شمشیر کمک زیادی کرد. در این دوره است که فولاد وارداتی با نام نانبان­تسو در شمار مواد خام شمشیر سازی توسط برخی شمشیرسازان قرار گرفت.

از جمله استادکاران این دوره: اومُتادا میُوجو و هُریکاوا کونیهیرُو در یاماشیرُو؛ نانکی شیگِکونی، اُچیزِن یاسوتسوگو و هانکِی در اِدُو؛ تادایُشی در هیزِن.

9.      دوره اِدو( از دوره کایِنو سُوهُو 1624-1643 تا اول دوره بونکا 1804): در این دوره حس صلح پابرجا در شیوه شمشیر سازی تاثیر داشت در این دوره هامُن شکل آتش دچار تغییر و نوآوری شد.

از جمله استادکاران این دوره: ناگاسُنه کُتِتسو در اِدُو؛ ایزومی نُو کامی کونیسادا، اینُ­اوئه شینکای، ایچیزن نُو کامی سوکِهیرُو، اُمی نُو کامی سوکِنااُ و ایکّانشی تاداتسونا در اُساکا؛ سِندای کونیکانه در موتسو؛ مُندُنُشُو ماساکیُو در ساتسوما.

10.  پایان دوره شُوگونت( دوره باکوماتسو):شمشیر های ساخته شده از دوره­ی بونکا بونسِی شین­شینتُو( شمشیر های نو جدید) یا فوکّوتُو( شمشیر های احیا شده) نامیده می­شوند. سویشین ماساهیده از اوزِن، یاماگاتا و نانکای تارُو چُوسُن در ذوره اِدو شمشیر هایی به شیوه کُتُو ساختند با هدف احیای آن شیوه ها. تایکِی نااُتانه بهترین شاگرد سویشین بود. میامُتُو کیُومارو از شینشو نیز سعی کرد شمشیر هایی به شیوه سُوهُو و مینُشیزو بسازد که به دلیل تلاش و دست آورد های بی نظیرش در بیداری جنبش احیای روش های قدیمی شهرت بالایی کسب کرد.

11.  از دوره مِیجی به بعد( 1868-.....) با شروع دوره­ی مدرن و قانون ممنوعیت حمل شمشیر و سلاح شمشیر سازان از حرفه­ی خود سلب شدند.

البته در سال 1906 دولت سلطنتی دو شمشیر ساز معاصر را به عنوان استادکاران هنر و صنایع دستی منصوب کرده و از جلوگیری از بین رفتن شیوه های ساخت شمشیر ژاپنی اطمینان حاصل کرد. در حال حاضر دنیای شمشیر و شمششیر سازی ادامه پیدا کرده و بسیاری شمشیر سازان در حال ساخت شمشیر بوده و مشتاق تسلط پیدا کردن به مهارت های بالا تر هستند.

ترجمه و گردآوری: ارسطو خواجه یی

عضو انجمن تحقیق و پژوهش آکادمی کن جوتسو ایران

بوشی کان - تابستان 1393